19 جدی روز خونین در یکاولنگ
افغانستان کشوریست که در طول تاریخ آن دهها هزار نفر در جریان سالهای جنگ و جهاد به شهادت رسیدند و جانهای خویش را از دست دادند. عده ای در نبرد علیه متجاوزین خارجی شهید شدند و تعدادی هم در آتش جنگهای خانمانسوز داخلی قربانی گردیدند.
همه میدانیم تمام افرادیکه امروز بر اریکه قدرت تکیه زده اند و تا گردن در فساد غرق هستند، از برکت خون شهدا و از آدرس مردمی به نان و نوایی رسیده اند که فرزندان شان نانی برای خوردن و لباسی برای پوشیدن ندارند. اما آنان با دبدبه و شوکت فراوان قصرهای مجلل میسازند و بیشرمانه به ریش وارثین شهدا میخندند.
مگر نمی بینیم مسولان حکومت را که برای بدست آوردن دل قاتلین مردم افغانستان صدها هزار دالر مصرف میکنند ولی یک دالر را حاضر نیستند به خوانواده های شهدا بپردازند. آیا این حکومت فاسد اطلاع دارد که فرزندان شهدا در چه وضعیت رقت باری زندگی میکنند؟ آیا آنان میدانند که نداشتن پدر، از دست دادن شوهر، گرسنه ماندن، محروم شدن از درس و مکتب، خواری و ذلت، گدایی گری و نان پیدا نمودن در طفلی چقدر دشوار و پر مشقت است؟؟؟
نه، آنان نمیدانند چرا که خودشان بدون کدام دغدغه در ناز و نعمت زندگی میکنند و پولهای شان را در بانکهای دبی و سویس و... ذخیره میکنند؛ شهرک میسازند، قصر میخرند و لاف میزنند!
بهر صورت این رسالت تمام مردم ما و مسولین دولتی است که به صورت جدی به وضعیت اسفناک و رقت بار بازماندگان شهدا توجه کنند و نگذارند که فرزندان شهدا با خواری و عقده بزرگ شوند.
یاد شهدا جاویدان و گرامی باد!
